Η υπερπροστατευτική
Κάθε μητέρα φροντίζει το παιδί της με τον καλύτερο τρόπο που η ίδια γνωρίζει. Για τις μητέρες αυτής της κατηγορίες, η αγάπη εκδηλώνεται με *συναισθηματικό κουκούλωμα*. Η παιδική ψυχολογία, από τον Πιαζέ μέχρι τον Άντλερ, διδάσκει ότι η διαδικασία αποκόλλησης από τους γονείς - και κυρίως από τη μητέρα - και η σταδιακή ανεξαρτητοποίηση του παιδιού είναι από τις σπουδαιότερες διαδικασίες ανάπτυξης. Είναι απόλυτα φυσιολογικό για μία μητέρα να θέλει να προστατεύει το παιδί της, ακόμη κι αν αυτό έχει φτάσει σε μεγάλη ηλικία. Όταν όμως τα συναισθήματα αγωνίας και άγχους υπερκαλύπτουν την επιθυμία να δει το παιδί της να μεγαλώνει και να γίνεται υπεύθυνος ενήλικας, τότε η κατάσταση αρχίζει να γίνεται προβληματική. Η μαμά φέρεται στο παιδί της σαν να είναι ένα ανήμπορο πλάσμα, ανίκανο να ζήσει χωρίς εκείνη, και *το πνίγει με την αγάπη και την προστασία της*. Για κείνην, ο ομφάλιος λώρος δεν κόβεται ποτέ.
http://topaidimou.dolnet.gr/backissues/2001/may2001/thema3.h...

Αυτός είναι ο όρος στην ψυχολογία και προς το παρόν δεν έχω να προτείνω κάποιο έξυπνο παιχνίδι με τις λέξεις.